Πίστευε πως η ζωγραφική θα έπρεπε να φτάσει σε εξίσου αφαιρετικό επίπεδο, με την μουσική, όπου τα χρώματα θα αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους όπως οι νότες μιας μελωδίας. Για εκείνον, χρώματα και ήχοι, ήσαν άρρηκτα συνδεδεμένοι σε μια κοινή εμπειρία. Αυτό θέλησε να αποδώσει στα έργα του.
Δημιουργεί το δικό του λεξιλόγιο χρωμάτων. Σε αυτό, το γαλάζιο είναι ουράνιο χρώμα και δηλώνει ηρεμία, ενώ το κίτρινο στον αντίποδά του, δηλώνει ένταση και είναι τοξικό. Ο συνδυασμός τους, το πράσινο, είναι το σημείο όπου αλληλοεξουδετερώνονται. Είναι η απόλυτη γαλήνη, χωρίς έντονα αισθήματα χαράς ή λύπης.
Ομοίως έπραξε και με τις νότες, σε συνδυασμό πάντα, με τα χρώματα. Έτσι, λόγου χάρη, το ντο σε μια τρομπέτα, είναι το κίτρινο, ενώ ο ήχος του πιάνου, αναπαρίσταται με το μαύρο.
Σε αυτό το έργο του 1935, Zwei Grune Punkte (Two Green Points), όπως και στα προγενέστερα, από το 1914 και έπειτα, οι συνθέσεις του αποτελούνται από όλο και καθαρότερες γραμμές και γεωμετρικές φόρμες, ενώ τα έντονα χρώματα δίνουν την θέση τους σε πιο μουντά. Ταυτόχρονα, επέκτεινε τη συνθετική θεωρία του στα γεωμετρικά αυτά σχήματα, όπου ο κύκλος είναι πιο γαλήνιος και αναπαριστά την ανθρώπινη ψυχή, ενώ η γραμμή πάντα προϊόν μιας συνεχούς, εναλλασσόμενης ή περιστροφικής δύναμης .
Αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθείς από το έργο του, είναι μεν μια συνειδητή διαδικασία, είναι όμως προϊόν του υποσυνείδητου, μιας και είναι καθαρά υποκειμενικό.
Rouge et Noir 